Toen ik 'wakker' werd opende zich een vulkaan aan woorden en zinnen die, mooi in een rijtje gezet, gedichtjes werden. En dat werden er vele! Een aantal van deze gedichtjes zijn in boekvorm verschenen: FIDESSPESCARITAS en Reis van mijn vulkaan:

2024

Er was eens een klein spinnetje dat haar weg in de grote wereld nog moest vinden. Veilig in het web van haar moeder was ze zich niet bewust van wat haar nog te wachten zou staan. Haar spinnenkracht ontwikkelde zich met de tijd, maar daar was ze helemaal niet mee bezig. Ze speelde met alles wat er zich in haar kleine spinnenwereld aanwezig was.Tot op zeker dag het onheil over haar neerdaalde. Heerlijk spelend in het zonnetje zag ze net buiten de dagelijkse wandeldraden van het web van haar moeder een lichtje. Het lichtje was maar klein en toch schitterde dat het een lieve lust was. Het spinnetje strekte zich uit naar het lichtje en wilde het pakken. Maar ze kon er net niet bij. Met haar linker achterpootje stevig om de draad van het moederweb geklemd probeerde ze het nogmaals. En ja... hebbes! Maar meteen in hetzelfde moment glipte het lichtje uit haar pootjes en bungelde ze aan haar achterpootje aan de draad die was losgekomen uit het web. De draad rekte en draaide en even leek hetof het spinnetje zich weer op kon trekken, veilig naar het web van haar moeder.En toen....viel ze naar beneden! Rollend en tollend kwam ze op de harde grond terecht. Helemaal opgerold, zoals spinnetjes dat doen, besefte het spinnetje wat er gebeurd was. Ze had zich wel wat pijn gedaan door de val maar gelukkig was er niets gebroken. Geschrokken als ze was riep ze om haar moeder: "mamaaaaaaa!" Maar mama hoorde haar niet. En het werd al donker. Wat moest ze nu toch doen? Het spinnetje zocht een hoekje waar ze zich helemaal oprolde. Van angst en eenzaamheid rolde ze zich helemaal op en viel ze in een diepe slaap. Hoelang ze had geslapen wist ze niet. Maar toen ze haar oogjes weer opende was het licht. Ze keek om zich heen en wist even niet waar ze was. Oh ja, ze was uit het web van haar moeder gevallen! Snel keek ze of ze haar moeder kon vinden. Nergens was mama te bekennen. Het spinnetje begon te huilen. Ze snikte luid en huilde dikke spinnendraden. Toen kwam er een torretje langs. Een kleine zwarte glimmende tor. Hij zei: “Wat doe jij nou?  Je huilt als een scheepstoeter en wat heb je er een rotzooi van gemaakt! Overal dikke spinnendraden. Hoe moet ik hier nou langs! Ga eens gauw je rotzooi opruimen, jij!", zei de tor. Toen het spinnetje om zich heen keek zag ze een hele berg spinnendraad. En toen ze dat zag besefte ze dat ze niet meer een spinnenkind was maar een heuse volwassen grote spinnenvrouw! Tijd om haar eigen web te gaan bouwen. Snel ging ze aan de slag. Ze veegde, stofte, naaide, plakte en werkte dat het een lieve lust was. Toen ze even aan het uitrusten was keek ze om zich heen. En boven zich zag ze het lichtje dat ze vast had willen pakken. Het lichtje knipperde even naar haar, alsof het een knipoog aan het jonge spinnenvrouwtje gaf. Het spinnenvrouwtje gaf een dikke knipoog terug. Dankjewel dat je mij zag, lichtje! En zo ging het eens jonge spinnetje op pad en maakte haar eigen web. En haar moeder? Die had al die tijd in de hoge boom naar beneden gekeken en gezien wat het spinnenkind van haar leven had gemaakt. En wat was ze trots op haar mooie grote spinnendochter!